A.K.: Jakie cechy uważa Ksiądz za typowo męskie? Które z nich są szczególnie przydatne i widoczne w kapłańskim życiu? 
Ks. S. W.: Mężczyzna rzadko kiedy zastanawia się nad cechami typowo męskimi. On po prostu je ma (lub powinien mieć). Dostrzega je w sobie dopiero w kontekście płci przeciwnej, kiedy nie potrafi jej zrozumieć. Najprostszym sprawdzianem tych słów jest fakt, że mężczyzna może robić wiele rzeczy ale jedną po drugiej (koncentruje się zawsze na jednej sprawie – rzeczy w danym momencie). Kobieta potrafi robić kilka, a czasami kilkanaście rzeczy na raz. Do najważniejszych cech typowo męskich zaliczyłbym: honor, odpowiedzialność, opiekuńczość, rozsądek, zdecydowanie, pracowitość, szczerość, przejrzystość emocji, punktualność, własne zdanie na temat, dobra orientacja w terenie oraz na pewno wiele innych. Czy każdy mężczyzna posiada je wszystkie? Na pewno nie. Każdy mężczyzna będzie jednak posiadał jedyna i niepowtarzalną kombinację tych cech. W kapłańskim życiu, myślę że wszystkie te cechy są bardzo przydatne, ale czy są widoczne? Na to pytanie łatwiej jest odpowiedzieć wiernym.
A.K.: Miewa Ksiądz czasem wrażenie, że kapłaństwo trochę ogranicza męskość, coś odbiera? Sprawia, że mężczyzna staje się zniewieściały? A może ma Ksiądz zupełnie przeciwne doświadczenia? 
Ks. S. W.: Kapłaństwo niczego mężczyźnie nie odbiera i to z kilku powodów. Jest to dar powołania, który mężczyzna przyjmuje dobrowolnie. Dobrowolność przyjęcia daru wiąże się z świadomą rezygnacją z pewnych wartości (np. własna rodzina), ale to nie jest ograniczenie, lub pozbawienie czegoś, tylko wybór. Brak własnej rodziny tym bardziej powinien mobilizować kapłana by (jako ojciec) wszystkich parafian traktował jak własną rodzinę. Posługa kapłana może sprawiać wrażenie, że nie dostrzegamy w nim cech typowo męskich. Może to być wynikiem zniewieścienia, albo też problemu naszego postrzegania – skłaniam się ku temu drugiemu. Proste przykłady: Rzadko kiedy widzimy kapłana przy pracy fizycznej, a kiedy już mamy okazję zobaczyć, to jest niezła sensacja. Kiedy ksiądz jedzie po swojej parafii na rowerze w kasku, stroju sportowym, w okularach jak wielu rowerzystów, nikt z parafian go nie rozpoznaje.
A.K.: Jak, jako kapłan przeżywa Ksiądz ojcostwo? Łatwo jest rozwijać w sobie to powołanie, wpisane w każde męskie serce, gdy jest się księdzem? 
Ks. S. W.: Ojcostwo wpisane jest w kapłaństwo. Bez niego byłoby zmarnowane. Z ludzi wzięty dla ludzi (kapłan) jest ustanowiony (por. Hbr 5,1). Oprócz własnego uświęcenia zadaniem kapłana jest uświęcanie oraz troska w sferze duchowej, intelektualnej, a nawet materialnej o tych wszystkich, którzy zostali mu powierzeni. Za to jest odpowiedzialny przed Kościołem i Bogiem. Czy jest to łatwe? Odpowiem nietypowo – tak łatwe lub trudne jak dla ojca rodziny który ma ośmioro lub dziesięcioro dzieci.
A.K.: Wolałby Ksiądz czasem, żeby w Kościele, w grupach parafialnych, było więcej mężczyzn a mniej kobiet, najlepiej wcale ? Rodzą się takie myśli, że z mężczyznami byłoby prościej się dogadać, nie byłoby tylu niepotrzebnych i niezrozumiałych problemów…? Jak Ksiądz sobie radzi, gdy przychodzi pracować z kobietami? Szczególnie po opuszczeniu bardzo męskiego świata, jakim było Seminarium …
Ks. S. W.: Pytanie jest dość wielowątkowe, a dla mnie nawet sugestywne. Cieszyłbym się bardzo gdyby w grupach parafialnych angażowało się więcej mężczyzn, co nie oznacza że ma być mniej kobiet lub nie ma być ich wcale. Owszem wielu twierdzi dowcipnie, że Kościół Rzymsko-katolicki staje się kościołem żeńsko-katolickim. Być może kobiety angażują się chętniej i gorliwiej dlatego, że zawsze czuły większą odpowiedzialność za dom (jego prowadzenie, wychowanie dzieci, pomoc w nauce) niż mężczyzna, który czując się odpowiedzialny za najbliższych pracował by rodzinę utrzymać. Warto by mężczyźni poczuli swoje miejsce w Kościele i oprócz swoich pasji (a każdy facet powinien mieć swoje hobby) jako życiową „pasję” potraktowali swoje zaangażowanie w własny rozwój duchowy i życie parafii. Na tej bazie dopiero można mówić o dogadywaniu się w grupach, wspólnym rozwiązywaniu problemów, podejmowaniu działań itd. Jest ponoć prawdą, że mężczyźni dogadują się lepiej i szybciej, ale nie oznacza to, że z kobietami dogadać się nie da. Problem dla mnie tkwi w tym, że wszyscy musimy nauczyć się wsłuchiwać w drugiego człowieka. Wsłuchiwanie się i wysiłek zrozumienia drugiego jest fundament dialogu, który pozwala grupom zarówno męskim jak i żeńskim sprawnie funkcjonować i działać.
A.K.: Dlaczego mężczyznom tak trudno jest się zaangażować w życie parafialne, we wspólnoty? Jest tam zbyt spokojnie, nudno, za mało do zrobienia…?
Ks. S. W.: Też się nad tym zastanawiam, dlaczego tak jest, i nie znajduję prostej odpowiedzi. Wielu mężczyzn mówi: „nie będę się wychylać, ja jestem skromnym człowiekiem nie znam się na teologii, nie mam czasu bo … długo codziennie pracuję, mam hobby” itp. Być może to jest powodem braku chęci, sił i czasu do zaangażowania się w parafii. Być może owe „pudełko nicości” (swój świat gdzie nikt nie ma wstępu), które każdy facet chce mieć dla siebie i tylko dla siebie. A być może kryzys ojcostwa, z którym mężczyźni nie zawsze potrafią sobie poradzić. Sama diagnoza, nawet profesjonalna, nie rozwiąże tego problemu. Mężczyźni! W Kościele z waszą pomocą i zaangażowaniem można wiele ciekawych rzeczy zrobić. Potrzeba tylko chęci i decyzji woli. Czy będzie „zbyt spokojnie” lub burzliwie, „nudno” czy ciekawie, „za mało do zrobienia” bądź do zrobienia będzie bardzo dużo zależy tylko od nas – prawdziwych mężczyzn.